Over het ontstaan van Rome doen een aantal verhalen de ronde. Volgens de legende, neergeschreven door de Romeinse geschiedschrijver Titus Livius (rond 59 voor Christus – 17 na Christus), is de stad in 753 voor Christus gesticht door Romulus en Remus. Beide broers zouden zijn opgevoed door wolven. Vandaar dat de wolf ook in veel wapens en beelden in het oude Rome terug kwam.
De vroege geschiedenis van Rome
Volgens Archeologen is Rome, dus de vroege geschiedenis, ontstaan in vier stappen:
- In de 10e eeuw voor Christus kwamen er enkele kleine nederzettingen van Latijnen op de Palatijn en op de Esquilijn, twee van de zeven heuvels van Rome.
- In de 8e eeuw voor Christus ontstonden er nieuwe nederzettingen op Palatinus, Esquilinus en op de Coelius. Het bondgenootschap Roma Quadrata werd opgericht tussen de twee nederzettingen op de Palatijn. Zo werden die twee nederzettingen sterker op militair gebied.
- In de 6e eeuw voor Christus kwamen er nog meer nederzettingen op die drie heuvels. De Etrusken veroverden het geheel en verenigden de nederzettingen op de drie heuvels tot een stad.
- In de laatste fase, tijdens de 4e eeuw voor Christus, breide de stad zich verder uit tot de vier andere heuvels waar nog geen nederzettingen waren, de zeven nederzettingen werden met een muur omrand.
Koningen en Keizers
Onder de Etrusken werd Rome geregeerd door koningen. Na het verjagen van de laatste koning, Lucius Tarquinius Superbus, werd Rome een republiek. Die hield stand tot de laatste eeuw voor Christus waarna het een keizerrijk werd. Tijdens de Romeinse Republiek verenigde Rome het Italische schiereiland waarna het hele middellandse zeegebied werd onderworpen.
Romeinse Keizerrijk
Ten tijde van het Romeinse Keizerrijk omvatte het rijk ook grote delen van West-Europa en van het Midden-Oosten. Rome telde toen, als hoofdstad van dit enorme rijk, meer dan een miljoen inwoners.
Vanaf de derde eeuw begon het rijk in verval te raken, waarna in de loop van de vierde en vijfde eeuw een definitieve splitsing in een West- en Oost-Romeins rijk volgde.
Constantinopel
Byzantium, beter bekend als Constantinopel, werd in deze tijd de nieuwe hoofdstad van het rijk. Nadat de keizerlijke instellingen en bureaucratie, alsmede de politieke en economische elite naar Constantinopel verhuisd waren, overvleugelde de nieuwe hoofdstad van het rijk spoedig de vorige hoofdstad Rome, die inkromp tot een gemiddelde provinciale stad.
De moderne geschiedenis van Rome
Tijdens de Italiaanse éénwording van 1860, was Rome met directe omgeving, het enige deel van het Italiaanse schiereiland dat niet door het nieuwe Koninkrijk Italië werd ingenomen. De stad bleef met Franse steun in handen van de Paus.
In 1870 veroverden de Italianen de stad alsnog. Pas in 1929 legde de paus zich hier, middels het Verdrag van Lateranen, dat Vaticaanstad oprichtte, bij neer.
Kort na de Eerste Wereldoorlog, was Rome getuige van de groei aan macht van het Italiaanse fascisme, geleid door Benito Mussolini. In 1922 marcheerden zij naar de stad om het nieuwe Italiaanse rijk uit te roepen, en werd een bondgenootschap met Nazi-Duitsland aangegaan.
Als gevolg van de aanwezige culturele schatten en de aanwezigheid van het Vaticaan, ontsnapte Rome tijdens de Tweede Wereldoorlog grotendeels aan het tragische lot van andere Europese steden, en werd de stad niet gebombardeerd.
Op 19 juli 1943 werd echter de wijk San Lorenzo alsnog gebombardeerd door de Geallieerde luchtmacht, wat resulteerde in ongeveer 3.000 doden en 11.000 gewonden.